Dla wielu z nas podróże to nie tylko odkrywanie nowych miejsc i poznawanie nowych ludzi. To także nowe smaki, aromaty i ciekawostki kulinarne. Warto otworzyć się na nowe doznania smakowe i kosztować lokalnych specjałów, by potem w domu móc odtworzyć te, które najbardziej nas zachwyciły.
Chaczapuri - najpopularniejsze gruzińskie danie. Dosłownie oznacza chleb z twarogiem („chaczo” - twaróg, „puri” - chleb). Chaczapuri to rodzaj drożdżowego placka zapiekanego z serem. Niemal każdy region Gruzji ma swoją lokalną odmianę różniącą się kształtem placka i nadzieniem. Może być wypełniony czerwoną fasolą, siekanym mięsem lub tłustym krowim serem z jajkiem na wierzchu. W 2021 r. chaczapuri ma trafić na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Brunost – rodzaj brązowego, karmelizowanego sera koziego wytwarzanego z serwatki, czyli produktu ubocznego powstającego przy produkcji tradycyjnego żółtego sera. Można go kochać lub nienawidzić. Dlaczego? Jest słodki, z nutą karmelu, w smaku i zapachu przypomina krówki. Dla Norwegów brunost, to jak oscypek dla Polaków, czy parmezan dla Włochów. Nazwa sera pochodzi od doliny Gudbrandsdalen, która zasłynęła jako miejsce powstania brunosta. Przepis opracowany został przez mleczarkę Anne Håv ponad 140 lat temu.
Falafel – pochodzi od arabskiego słowa falāfil, oznaczającego „pieprz”. To tradycyjna wegańska potrawa przyrządzana z ciecierzycy lub fasoli. Kotleciki falafel smażone są na głębokim tłuszczu i podawane najczęściej w picie z surówką i sosami. Falafel jest tak popularny, że doczekał się swojego święta. Międzynarodowy Dzień Falafela przypada 12 czerwca.
Rupjmaize – ciemny żytni chleb o charakterystycznym, kwaskowatym smaku, który zawdzięcza dodatkowi słodu i kminku. Ten tradycyjny chleb uważany jest za podstawę łotewskiej diety. Wykorzystuje się go do wielu potraw, także tych na słodko, np. Rupjmaizes Kārtojums składa się z warstw pokruszonego ciemnego chleba, bitej śmietany i owoców. Dawniej małe zawiniątka tego chleba wraz z solą wkładano niemowlętom do kołysek, a pannom młodym do kieszeni, co miało zapewnić im szczęście.
Takoyaki – potrawa swoją nazwę wzięła od słów „tako” – ośmiornica oraz „yaki” – tłumaczonego jako grillowanie lub smażenie. Takoyaki to kulki smażonego ciasta pszennego wypełnionego mięsem ośmiornicy. Proces smażenia jest bardzo ważny, gdyż takoyaki powinno być z wierzchu chrupiące, a w środku delikatne i kremowe. Gotowe takoyaki posypuje się szczypiorkiem i płatkami suszonego tuńczyka. Znana dziś wersja potrawy powstała w 1935 roku.
Harira – królowa wśród marokańskich zup. Słowo „harira” odnosi się do pikantności (harrara) lub do gładkości (harir). Gotowana zwykle na wołowinie lub baraninie. Jest bardzo gęsta i pożywna dzięki soczewicy i ciecierzycy, słodka od pomidorów, niezwykle aromatyczna dzięki przyprawom – kolendrze, kuminowi, imbirowi, papryce, cynamonowi. Tradycyjnie harirę podaje się z daktylami i figami oraz cząstkami limonki.
Rugbrauð – zwany lava bread, czyli chleb wulkaniczny. Nazwa wzięła się od sposobu pieczenia w podziemnej, geotermalnej „piekarni”. Ciasto chlebowe wlewa się do garnka i szczelnie zamyka, a następnie zakopuje metr pod ziemią w pobliżu gorących źródeł, gdzie temperatura sięga 100 stopni. Dzięki powolnemu pieczeniu rugbrauð ma tak intensywny smak i kolor. Głównym składnikiem wulkanicznego chleba jest mąka żytnia, która nadaje chlebu charakterystyczny, słodki posmak.
Biryani – Nazwa pochodzi od perskiego słowa beryā(n), czyli "pieczony". Popularna w całych Indiach potrawa z pachnącego cynamonem i kardamonem ryżu zapiekanego z mięsem marynowanym w jogurcie naturalnym. Przygotowanie biryani polega na zapiekaniu w szczelnie zamkniętym garnku warstwowo ułożonych ryżu i mięsa lub warzyw. Każdy region Indii ma swoją wersję potrawy, która najczęściej różni się rodzajem mięsa oraz przyprawami. Dzięki przyprawom takim jak m.in. chili, kumin, kurkuma, goździki, cynamon, kolendra czy imbir danie jest niesamowicie aromatyczne i rozgrzewające. W New Delhi ustanowiono oryginalny rekord Guinessa. Kucharze przygotowali największą w historii porcję biryani, wykorzystując 3 tony ryżu, 750 kg sera, 100 kg przypraw i 1200 litrów oleju.
Zlikrofi – rodzaj pierożków o charakterystycznym kształcie łódeczek. Są słoweńskim daniem narodowym, wpisanym na listę tradycyjnych produktów. Na ich nadzienie składają się ziemniaki, smażony boczek, cebula i przyprawy. Podaje się je samodzielnie lub jako dodatek do mięsa.
Capuns – szwajcarska odmiana gołąbków, specjalność zachodniej Gryzonii. Podstawą dania jest masa z mąki, jajek, mleka lub serka o kremowej konsystencji, którą zawija się na kształt gołąbków w zblanszowane liście boćwiny. Zrolowane i nafaszerowane gołąbki wędrują na patelnię, gdzie podsmaża się je na maśle. Następnie wlewa się bulion i krótko dusi. Capuns podaje się z kawałkami pokrojonej wędliny i sosem śmietanowym.
